GRYFLAND 2017 - armageddon na szosie...

Sobota, 29 kwietnia 2017 · dodano: 30.04.2017 | Komentarze 4

Przyszedł czas na pierwszy start w sezonie 2017. Wstałem o 5:30 i spokojnie zjadłem musli popijając gorącą herbatą. Spakowałem się  poprzedniego wieczoru więc planowo o 6:15 wsiadłem do auta i pojechałem po Romka. Potem udaliśmy się już w dwójkę na miejsce zbiórki aby razem z resztą drużyny pojechać w kolumnie na Nowogard. Prognozy pogody zapowiadały wyjątkowo słabą aurę więc część naszej ekipy zrezygnowała ze startu, w tym Jarek z którym miałem jechać w grupie i liczyłem na owocną współpracę. No ale nic to, życie. Po dojechaniu na miejsce startu wysiedliśmy z auta i pierwsze co poczuliśmy to przenikliwy ziąb... Nie zapowiadało to nic dobrego a ja utwierdziłem się w przekonaniu, że jednak wciągam softshell na górę i owiewy na buty. Odebraliśmy pakiety startowe, które okazały się być wyjątkowo ubogie: numerek na kierę plus chip, butelka wody mineralnej 0,5l, ulotki sponsorów, gratisowy naparstek jakiegoś smaru do łańcucha i kupon na posiłek regeneracyjny (którym był podłej jakości makaron z odrobiną twarogu na słodko lub grochówka nieco lepszej jakości). Dramat. Duży minus dla orga bo kasa za wpisowe nie mała i można się było postarać o jakiś pamiątkowy buff czy skarpetki rowerowe chociaż, izotonik nawet. Trochę sobie jeszcze pogadaliśmy ze znajomkami spotkanymi w biurze zawodów ale czas było poskładać rowery i ubrać się w obcisłe.
W między czasie wyniknęło małe zamieszanie z godzinami startu, ktoś mówi, że opóźniony, ktoś inny, że planowo. Koniec końców obsuwa wyniosła 6 minut więc bez tragedii. Pojechałem zrobić rozgrzewkę kręcąc się po okolicznych uliczkach gdy zaczęło kropić a niebo zasłało się gęstymi, szarymi, niskimi chmurami zwiastującymi nieuniknione.

W końcu wybiła godzina zero i wyczytali mnie na start. Ustawiłem się na kresce i tuż przed gwizdkiem sędziego rozpadało się na maksa hahaha. Ruszamy, najpierw spokojnie, badawczo wyjeżdżamy z labiryntu skrzyżowań ale na wylocie Nowogardu zaczynamy rozkręcać i naturalnie coraz mniej ludzi daje zmiany a coraz więcej się wiezie w ogonie. Okazało się, że w grupie miałem Andrzeja B. i Piotra S., z którymi można było zmontować jakiś konkretny odjazd (jeden koń a drugi prze-koń :D) więc postanowiłem ich pilnować. Parę kilometrów za Nowogardem jadę już tylko ja, Andrzej, Piotr, jakaś dziewczyna, która wiozła się na kole z dwoma typami, których nie znałem. Po kolejnych kilku kilometrach zostaliśmy tylko w trójkę. Piotr dawał najmocniejsze i najdłuższe zmiany, rzadko schodził poniżej 40km/h co powodowało, że nawet na kole jechałem w swoich górnych rejestrach. Nie harpaganiłem więc i swoje zmiany dawałem krótsze i na odrobinę niższym tempie ale ten jeden czy dwa kilometry wolniej pozwoliło mi dłużej wytrzymać to wymagające tempo. Andrzej przyjął podobną taktykę ale czułem, że z naszej trójki to ja jestem najsłabszy a moje minuty w tym gronie są już policzone.
Pogoda dramat: 3-4 stopnie, wiatr, zacinający deszcz, fontanny wody prosto z pod kół na twarz, w butach jezioro, na dupie jezioro, rękawiczki przemoczone, przez błoto na okularach niewiele widać ale każdy zaciska zęby i kręci. Wyprzedzamy kolejnych kolarzy jednak nikt nie łapie się na koło. W pewnym momencie czuję, że zaczynam puchnąć... Wiem już, że to ostatki a system wywali mi zaraz error. W tym momencie na horyzoncie pojawia się większa grupka kolarzy, ustawionych na rancie a schodzący ze zmiany Piotrek z serdecznym uśmiechem, takim z gatunku pokrzepiających, mówi: "zaraz ich dogonimy!". Znalazłem gdzieś rezerwy i podgoniłem nieco aż w końcu w trójkę dojechaliśmy do ogona. Chwilę powieźliśmy się w kołach odpoczywając po godzinnym pościgu ale zaraz znowu trzeba było pracować i lokomotywa ruszyła z nową energią. Po minięciu Kamienia Pomorskiego odbijamy w kierunku Gryfic. Znowu nachodzą mnie negatywne myśli aby odpuścić bo płuca palą na zmianach, nogi bolą, w krzyżu łupie a mózg usilnie namawia mnie aby zwolnić, odpaść, dać sobie chociaż komfort wydolnościowy bo od deszczu, zimna czy wiatru i tak nie ucieknę. Szybko jednak odganiam te pomysły i znów zaciskam zęby aby utrzymać koło. Za Świerznem grupa wymordowana mocnym tempem Piotrka zaczyna chwilami się rwać, tasować, jeden puści to drugi spawa, goni, skacze a takie "szachy" pochłaniają mnóstwo energii. W końcu jakoś tak przypadkiem Andrzej z Piotrkiem i jeszcze dwoma typami odjeżdżają. Nikt nie kwapi się do złapania, ja nie mam już siły spawać i zostaję w grupce Liska. Tempo mi odpowiada bo i tak jestem do nich do przodu te 3 minuty więc wolę dojechać w grupie w rozsądnym czasie, niż dać się zarżnąć i męczyć ostatki solo. I tak jedziemy te ostatnie 40 kilometrów. Chwilami czuje się lepiej, chwilami gorzej ale generalnie równia pochyła i modlę się już o metę aby mieć tą gehennę za sobą. Przed Uniborzem kropienie przechodzi w totalną zlewę. Jesteśmy wycieńczeni i  każdy już odczuwa potężne zmęczenie. Ledwo cokolwiek widzę, przez zalane okulary a stopień przemoczenia jest identyczny z wejściem w ciuchach pod prysznic. Dojeżdżamy do ronda przed Golczewem i widzimy jednego z zawodników, który stoi na poboczu i telepie się z zimna, dał sobie spokój, czeka w strugach deszczu na transport. Wyjeżdżamy na ostatnią prostą do Nowogardu. Tempo jest już słabe w okolicach 32-36km/h, okresami mocniej, ale dla wychłodzonego organizmu to i tak morderczy wysiłek. Palce zesztywniały mi tak, że ciężko było zmieniać biegi bo straciłem w nich czucie. Po kilkudziesięciu minutach dojeżdżamy w końcu do obwodnicy a po chwili jesteśmy w Nowogardzie. Poszły jakieś tam ataki na finisz ale chłopaki się specjalnie nie cieli bo i nie było po co. Mijam metę. Koniec. Boże, jaki jestem szczęśliwy, że dojechałem.

Po przebraniu  w suche ciuchy siadamy z Romkiem do auta i zapuszczamy silnik ale pomimo ogrzewania na maksa telepiemy się z zimna jak stare ćpuny przez godzinę. Zdecydowanie najgorsze warunki, w jakich przyszło mi się ścigać. Jechałem już w podobnych zlewach, ale nie 3h deszczu przy 3 stopniach Celsjusza... a słyszałem głosy, że pod koniec to i śnieg popadał jednak w zalanych okularach mogłem nie zauważyć hyhy :)

Wyniki:
MEGA OPEN: 30/203
kat. M3S: 11/43

Jestem zadowolony z wyniku. Pojechałem na maksa i z głową. Na pewno jednak dobić do podium w obecnych czasach będzie niezmiernie trudno. Poziom poszedł niesamowicie mocno do góry bo parę lat temu taki czas pozwoliłby mi na pudło w kategorii. Tym bardziej cieszy fakt, że koledze z drużny, Grzesiowi, udało się zająć 3 miejsce w M3 i 9 OPEN - brawo!

1: 1%
2: 3%
3: 49%
4: 47%
5: 0%